Grachtenfestival 2012 – Minimale Tonen #1

Nederland kent het Grachtenfestival vooral van het Prinsengrachtconcert, het afsluitende promenadeconcert waarop bepaald geen typische ‘grachtengordelmuziek’ klinkt. Minder bekend, althans buiten Amsterdam, is dat het festival vele tientallen concerten omvat, van klassiek en hedendaags tot pop en wereld. De muziek klinkt in de Grachtengordel en ver daarbuiten, op locaties die je niet allemaal met concerten associeert.

Dit concert bevat het repertoire dat je misschien nog wel het meeste met de Grachtengordel associeert: moderne en hedendaagse muziek voor de culturele voorhoede. Maar laten we het ook eens van de zonnige kant bekijken. Hier in het centrum van Amsterdam raakt de zaal toch wel vol bij Nieuwe Muziek. Dat betekent ook dat de programmeur geen concessies hoeft te doen aan het publiek. Hij of zij kan gewoon naar eigen artistiek geweten een programma samenstellen.

Mocht u zelf nou niet uit de Grachtengordel komen – daar gaan we voor het gemak maar van uit – dan valt er nog meer dan genoeg te beleven. Dit concert stelt de minimal music centraal, maar belicht die wel vanuit een heel andere hoek. Van de vijf stukken op het programma hoort er maar één tot de klassieke minimal: Piano phase van Steve Reich. Een muziekstuk als Rain tree van Toru Takemitsu wordt daar helemaal niet toe gerekend, maar hier, naast Reich, klinkt het alleszins logisch. Geheel los van de Amerikaanse muziek kwam deze Japanner met iets soortgelijks, zo willen de musici laten horen. Verder horen we drie stukken van onbekende componisten, onder wie één van de slagwerkers. Ook zij zijn, elk op hun eigen manier, kinderen van deze tijd. De overeenkomsten – en verschillen – kunt u in alle rust zelf horen.