Een van de groten uit de Nederlandse jazz treedt aan. Met een dichter aan zijn zijde.
Het is nogal wat, wat Barend Middelhoff een paar jaar geleden deed verstaan. Hij was al die Nederlandse bandjes beu en ging naar het buitenland. Eerst naar Parijs en vervolgens naar Italië.
Erg vleiend voor Nederland jazzland is dat natuurlijk niet. Waar heeft zo’n man het trouwens over? We hebben hier een prachtig jazzlandschap, vol met grote namen in alle mogelijke stijlen van modern en impro tot mainstream – en een heel behoorlijk publiek. Misschien was hij gewoon het vaderlandse jazzcircuit zat. Nederland blijft een klein land en je ziet vaak dezelfde zalen en musici, dat snappen we wel.
Of Middelhoff vanuit het verre Italië nu andere of betere muziek maakt, weten we niet proefondervindelijk. In elk geval is hij in dit concert uit 1997 nog lange niet uitgekeken op de jazz en de vaderlandse jazzscene. Middelhoff en zijn band swingen lustig op de cool- en bopcomposities die voor het grootste deel van zijn eigen hand komen. Goede mainstreamjazz, die ons toch steeds genoeg weet te verrassen en die niet gauw te lang duurt.
Aan het begin van het concert krijgt dichter/schrijver/journalist John Schoorl het woord. Hij mag zijn literaire zegsels declameren, maar niet zonder tussenkomst van Barend en de zijnen. Een popgedicht van punkallure, artistiek en swingend tegelijk, is het gevolg.
