Machinations

In Machinations horen we (verplicht) vier vrouwen en een man. Of beter: we zien ze bezig, want het is de computer die de meeste muziek maakt. De vier vrouwen – een zangeres, een actrice, een violiste en een fluitiste – stellen zich statisch op en brengen af en toe een losse toon voort. De man is een technicus – meer eer verdient hij niet, want zijn hoofdtaak is af en toe ingrijpen in wat de computer doet. Maar de muziek, dat is het gekke, is niet zoveel machinaal of uitzonderlijk. Het is de vertrouwde spectrale muziek die in Frankrijk zo geliefd is. Wat wil de componist hiermee zeggen? Iets over de traditionele taakverdeling tussen mannen en vrouwen? De overbodigheid van uitvoerenden in onze tijd? Of zelfs de overbodigheid van componisten? Of juist dat mensen nu en dan wél nodig zijn, omdat het anders een saaie boel wordt?

Vragen te over dus. Daarom was er na afloop een gesprek met de componist en de musici. Ook dit hebben we opgenomen, en het is hier apart te beluisteren voor wie daar nieuwsgierig naar is.