Bijdetijds

Allemaal leuk en aardig hoor, die seriële muziek à la Milton Babbitt die op Amerikaanse universiteiten werd onderwezen. Maar het leverde wel erg doodse en onbegrijpelijke muziek op. Tenminste, dat vonden drie New Yorkse componisten. Julia Wolfe, David Lang en Michael Gordon richtten het collectief Bang on a Can op. De componisten zijn zelf ook muzikanten; daarmee heb je de helft van hun geloofsbrief al gehad. Hun belangrijkste invloeden zijn de popmuziek en de minimal music van Reich en Glass, maar alle andere invloeden zijn welkom, zeker ook die uit de hardere avant-garde. Als er maar gecommuniceerd kan worden met het publiek.

In dit concert horen we een stuk voor vier vrouwenstemmen van David Lang, Love fail. Uitgangspunt is het liefdesverhaal van Tristan en Isolde, maar dat betekent niet dat de muziek op Wagner lijkt. Integendeel, we denken hier eerder aan Arvo Pärt. De muziek lijkt matenlang rustig voort te kabbelen, maar dan opeens is er die dissonant op de plek waar je hem het minst verwacht. In de handen van een competent viertal kan dat zeer spannende muziek opleveren.

Naast eigen werk voert Bang on a can veel werk uit van geestverwanten. Die zijn er genoeg in New York: van de bejaarde Reich en Glass tot een hele generatie jongere componisten. Nico Muhly is nu typisch zo’n geestverwant. Ook hij schrijft makkelijk in het gehoor liggende muziek met veel popinvloed, die bij aandachtig luisteren toch behoorlijk intelligent en gestudeerd blijkt. In zijn Four studies voor twee violen en keyboard verkent hij klassieke vormen als de canon.

• David Lang (foto), Love fail. Natascha Young, Michaela Riener (sopraan), Elsbeth Gerritsen (mezzosopraan), Fanny Alofs (alt).
• Nico Muhly, Four studies (2014): II. Fast canons. door Angela en Jennifer Chun (viool), Nico Muhly (keyboard).