Een aantal van de ruim 2200 (!) opnamen van Ron Carter (1937)
Vannacht een portret van de Amerikaanse bassist Ron Carter. Hij is houder van het prestigieuze record van meest opgenomen bassist in de geschiedenis van de jazz. In totaal is hij te horen op meer dan 2200 opnamen. Die passen helaas niet in een programma van 6 uur, daarom vannacht een dwarsdoorsnede uit het oeuvre van deze artiest. We beginnen in 1969 met het album Uptown Conversation. Carter heeft net het kwartet van Miles Davis verlaten en neemt dit album op samen met Herbie Hancock piano, Hubert Laws fluit, Sam Brown gitaar en Grady Tate en Billy Cobham drums.
Een aantal jaar na het verschijnen van deze plaat neemt Carter op 4 augustus 1972 samen met Jim Hall het album Alone Together op in de Playboy Club in New York. Hoewel de meeste werken covers zijn van andere artiesten, groeide de plaat uit tot een van de meest gewaardeerde werken uit het omvangrijke oeuvre van Carter. U hoort Jim Hall gitaar en Ron Carter bas.
In 1977 neemt Carter wederom een album op met onder andere Herbie Hancock. Dit keer als trio samen met drummer Tony Williams. Third Plane is het resultaat van deze sessie. De heren hebben het dusdanig naar hun zin dat ze op dezelfde dag nog 5 stukken opnemen die Hancock later uit zou brengen onder de noemer Herbie Hancock Trio. Hij speelt piano, Tony Williams drums en Ron Carter uiteraard bas.
We verplaatsen ons hierna naar 1982 en naar de studio van Rudy Van Gelder in Englewood Cliffs, New Jersey. In september van dat jaar neemt Ron Carter daar, ditmaal met zijn kwintet, het album Etudes op. Wederom een plaat met vrijwel uitsluitend eigen werk. Een imposant kwintet met Art Farmer trompet, Bill Evans tenor en sopraan saxofoon, Tony Williams drums en vanzelfsprekend Ron Carter bas.
Van de jaren 80 naar 2001 dan. We zijn aanbeland bij het album Stardust. Het album is een mix van eigen composities van Ron Carter en een ode aan het werk van bassist Oscar Pettiford. Hij was een van de allereerste muzikanten die zich op en in de bebop stortte en tevens een van de ontdekkers van Cannonball Adderley. Stardust is een album dat wederom werd opgenomen als kwintet met ditmaal Benny Golson tenor, Joe Locke vibrafoon, Lenny White drums, Sir Roland Hanna piano en Ron Carter bas.
We springen vervolgens 10 jaar vooruit in de tijd en komen uit in het jaar 2011. Na een carrière van bijna 50 jaar weet Carter zichzelf nog altijd te vernieuwen. Ditmaal met een Big Band album genaamd Ron Carter’s Great Big Band. Op 73-jarige leeftijd was de tijd er rijp voor. Carter omschrijft het album zelf als “eerder een ongelukje dan een intentie”. Maar het werkte verrassend goed.
We sluiten deze aflevering af met een ‘tamelijk speciaal’ album: Piccolo uit het jaar 1977. Het album werd opgenomen in Sweet Basil, een jazzclub in New York City. Carter bespeelt hier de piccolo bas: een bas die (meestal 1 octaaf) hoger is gestemd dan gebruikelijk. Het vloeiende samenspel in het kwartet, bestaande uit Kenny Barron piano, Buster Williams contrabas en Ben Riley drums, maken het 1 van de muzikale hoogtepunten uit de jaren 70 van de hand van Ron Carter.
