Metamorfosen

Hier volgt een bloemlezing van de reacties:
Het bleek voor de liefhebbers geen makkelijke keus, een kwelling bijna. Drie liedjes maar mogen kiezen uit het omvangrijke oeuvre van Sandy Denny. Hans van Zwol schreef als toelichting op zijn keuzes enkel de twee woorden ‘Onmogelijke opdracht’ en ook Pieter de Rooij vond het geen makkelijke opdracht. ‘Een unieke, ongelooflijk mooie stem die me altijd
weer weet te raken’ schrijft hij. Frans van Ruitenbeek maakt het kiezen al wat makkelijker door zichzelf de discipline op te leggen alleen uit nummers te kiezen die ze ook zelf schreef. Hoewel aan het einde van zijn motivatie de twijfel alweer toeslaat, er moest wel heel veel fraais dan onvermeld blijven. Een enkele inzender, overigens allemaal mannen, gaven een wat uitgebreidere en vaak persoonlijke motivatie bij hun liedkeus.
Patrick Engels raakt direct in vervoering en mijmert op een poëtische wijze over zijn persoonlijke band met La Denny.
‘Dat moet niet te moeilijk zijn, een top-3 van Sandy, met motivatie, nu, het tegendeel is waar gebleken. Er schuilt in mij zeker geen recensent, maar wat van mijn gevoelens bloot geven, zou toch mogelijk moeten zijn. Zeker over muziek, die me zo vaak mee op reis nam, een stem, die me telkens weer weet te ontroeren, en me raakt tot op m’n bot, tot in m’n merg. Toch is het pover wat ik kan verwoorden, ik leen van Sandy "It’s all those words, which always get in the way, of what I want to say". Dit brengt me bij mijn nummer 1, I’m a dreamer, ik beken bij deze, bij dit nummer kan ik huilen, soms heb ik het gevoel, dat Sandy dit alleen voor mij zingt, en dan wordt ik intens blij, als ze zingt "I don’t think I’ll ever go". Zo helder, zo zuiver, zonder ook maar een moment in de buurt van klinisch te komen. Rillingen van gelukzaligheid gaan over mijn rug. Voor mij is dit Sandy op haar puurst. Mijn nummer 2 : Who knows where the time goes. Als je het voorhanden hebt, draai dan ajb een akoestische versie. Wat mij betreft, geldt dit eigenlijk voor alle nummers van Sandy, hoe zeer ik ook kan genieten van de Fairport-sound, maar het liefst ben ik alleen met Sandy. Terug naar "Who knows", prachtig gedragen gezongen. Gevangen in dit tijdloos, grenzeloos lied, stelt ze me weer volkomen gerust. "I have no thought of time" en "I am not alone while my love is near me, I know it will be so untill it’s time to go". Weemoedig en sterk. Sandy voert me telkens weer mee naar verre oorden, waar ik me thuis voel, de betovering zit echt in haar stem. Listen, listen is mijn nummer 3. "I’ll come and take you all away", en vraag me niet waarom, maar ik wacht altijd tot ze zingt "I only have, what I have made", en ik vind het prachtig. Het moge duidelijk zijn, een betere reisgenoot kan ik me niet wensen. Sandy schildert met haar stem voor mij de adembenemendste landschappen, de boeiendste verhalen, en ….. ze blijft me vergezellen.’

Frans de Raaij verwoordt het minder poëtisch, maar ook bij hem blijken diepe gevoelens los te komen.
‘Eenvoudig onmogelijk want Alexandra Elene Maclean Denny is van een onvoorstelbaar hoge kwaliteit dat elk nummer in een top drie kan. Zowel nummers van haar zelf of  van anderen door haar gezongen, hetzij solo of met anderen. De combinatie met persoonlijke ervaringen gaf de doorslag voor mijn top 3 !
Op nummer 3 "Farewell" van Richard Thompson.
Ik kwam in mijn gymnasiumtijd in 1969 in contact met jongens van College Hageveld te Heemstede (bekend van Youp van ‘t Hek !) onder wie Joost Wachters, nog steeds een goede vriend van mij. Daar werd ik geconfronteerd met dit nummer en was diep onder de indruk van de stem, het gitaarspel en de tekst. Deze track werd vaak gedraaid als laatste op menig gezellige avond en was de aanleiding voor het collectioneren van de muziek van en met Sandy Denny
Op nummer 2 "Who knows where the time goes".
Een beetje een open deur omdat dit beschouwd wordt als Sandy haar "signature song" en het meest door anderen werd gecoverd. Er zit echter een zeer persoonlijke en emotionele kant aan deze song omdat deze gespeeld werd bij de begrafenis van mijn eerste vriendin. De uitvoering werd gespeeld van Sandy met alleen haar stem en gitaar. De uitvoering was uit de tijd van The Strawbs, van wie David Cousins toen zei dat hij het niet aandurfde om mee te spelen en alleen de stem en gitaar van Sandy wilde horen…..the rest is history en zeker geen silence……
Op nummer 1 "Moments" welk nummer in mei 1977 uit kwam en uiteindelijk de laatste studio opname bleek te zijn van Sandy en geproduceerd door haar helaas ook overleden man Trevor Lukas. De tekst van de song is van Bryn Haworth, maar de tekst verwijst bijna naar haar eigen dood en zou haar "good bye to life" blijken te zijn. Dit nummer heeft voor mij de persoonlijke kant dat dit gespeeld werd op mijn trouwdag 01.07.1977 met Rose, die ik leerde kennen op College Hageveld waar mijn nummer 3 naar verwijst, hetgeen de cirkel rond maakte. Diep getroffen waren wij toen het bericht kwam dat Sandy op 21 april 1978 was overleden. Ik wil hier twee grootheden citeren uit de pop geschiedenis : Robert Plant : "my favourite singer out of all the British girls that ever were"; Pete Townsend : "a perfect voice without a trace of vibrato, pure and easy". Laten we het hierbij houden terwijl op dit moment Sandy Denny voor mij "Milk and Honey" zingt.
Tot slot Kees Schilder die ook uit persoonlijke ervaring put en de opgave net zo onmogelijk vond als de rest van de inzenders.
‘Een onmogelijke opgave natuurlijk, mag het geen top veertig zijn? Maar goed, toch een poging. Waarschijnlijk is deze top drie morgen weer anders.
Crazy Man Michael; Ik luisterde vooral naar de Beatles en de Kinks. Folk was niet mijn ding. Tot we met een aantal studiegenoten een weekendje in Drenthe doorbrachten , een werkweekend. ’s Avonds draaide Jan Klinkenberg (toen redacteur van Jan Viool) een briljante LP – liege and lief van Fairport. En na Matty Grooves was ik verkocht. Ik raakte verslaafd aan Fairport, Steeleye Span, Malicorne etc. Ik heb lang geaarzeld: zet ik Matty Groves of Crazy Man in mijn top drie. In de hoop dat iemand anders Matty Groves noemt toch maar het iets minder bekende nummer. Prachtig verhaal, sterk arrangement, ingetogen gezongen. Fotheringay. Een van de oudere LP’s die ik toen kocht “What we did on our holidays – met deze prachtige ballade – Later de naam van haar eigen groep –  een nummer dat ik graag zelf ook af en toe mag zingen. Late November Swingend, stevig gezongen – Met een lekkere bas eronder – De hele CD is prachtig – ik moest kiezen, dus deze maar als eerbetoon aan de groep Oke, oke nog eentje dan,al is het er een te veel, maar er moet ook nog een solonummer bij. Ik ga voor Whispering Grass van de LP Like an old fashioned waltz/ Een prachtig breekbaar nummer, loepzuiver gezongen. Emotioneel zonder dat het sentimenteel wordt. Jazzy swing – een “droomnummer”

Over Sandy Denny:
De val, nu precies dertig jaar geleden, zorgt voor het einde van een indrukwekkende muziek carrière en van een roerig leven. Alexandra Elene MacLean Denny werd geboren op 6 januari 1947. Het is haar oma die haar altijd Sandy noemt, een naam waar ze zo aan went dat ze die als echt aanneemt.
Sandy Denny groeit op in een buitenwijk van Londen en werkt, geheel naar de wens van haar ouders, in eerste instantie als verpleegster. Ze merkt al snel dat haar hart niet ligt bij het verzorgen van mensen maar dat de zang echt belangrijk voor haar is. In 1965 begint ze op de kunstacademie en vanaf die tijd is ze regelmatig te vinden op de verschillende podia in het Londense uitgaansleven.
In de twee jaren die volgen zou ze met haar eigenzinnige stemgeluid snel roem vergaren. Het toonaangevende blad Melody Maker schrijft over haar en ze is voor het eerst op de radio te horen. Het is dezelfde periode waarin ze Who Knows Where The Time Goes schrijft. Een van haar eerste penvruchten, en tot op de dag van vandaag gezien als een van haar belangrijkste nummers. Dave Cousins vroeg haar om bij zijn groep ‘The Strawbs’ te komen zingen, dat deed ze voor een korte periode vlak voor ze de overstap zou maken naar Fairport Convention, de groep waarmee ze internationaal zou doorbreken. De deal met de muzikanten van Fairport was snel beklonken, de heren muzikanten waren overrompeld door haar fraaie zang.
Manager Joe Boyd had nog wel zijn twijfels, ze had toen al de naam een luidruchtige vrouw te zijn met een grote liefde voor sterke drank. Na drie LP’s, waaronder het voor vele legendarische ‘Liege and Lief’, hield Sandy Denny het voor gezien. Samen met haar vriend Trevor Lucas begon ze de groep Fotheringay waarvan uiteindelijk één LP zou verschijnen. De tweede plaat was al half opgenomen toen er door de platenmaatschappij min of meer werd besloten dat het tijd was voor een solocarrière. Ondanks de twijfels die ze zelf voelde of het de juiste keus was stopte ze met Fotheringay en nam haar eerste solo LP ‘The North Star Grassman and the Raven’ op. Een plaat waar ze zelf maar matig tevreden over was, de opvolger ‘Sandy’ lag haar veel beter. Ook omdat ze, naar eigen zeggen, minder depressief was en een leuker team om zich heen had.
Ondanks een groeiende tevredenheid over haar eigen muziek, bleef er het verlangen om in een groep te zingen. De verantwoordelijkheden die ze moest dragen waren teveel voor haar, ze miste de wat anoniemer positie die je in een groep kan innemen. Dit deed haar besluiten in 1974 zich weer bij Fairport convention aan te sluiten. Naast een live album werd de studio LP ‘Rising for the Moon’ opgenomen.
Deze tweede poging werd geen succes. De ruzies, haar wisselvallige karakter en de steeds grotere moeite om haar drang naar alcohol in bedwang te houden werden deze hernieuwde samenwerking fataal. Er zou nog één laatste solo LP volgen genaamd ‘Rendezvous’ en een korte laatste tour. Bij vrienden thuis valt ze van de trap, een paar dagen later op 21 april 1978 blaast ze haar laatste adem uit en komt er een einde aan het turbulente leven van deze wereldwijd geprezen zangeres.