Op 8 december vorig jaar overleed de Amerikaanse componist Harold Budd (1936-2020) aan de gevolgen van corona. Hij werd 84 jaar. Gedurende zijn vijftigjarige carrière ontpopte Budd zich als een volbloed toondichter die componeerde met subtiele pasteltinten en ijle, impressionistische toetsen.
In de jaren zestig putte hij inspiratie uit de minimal art en de vroege, analoge elektronica. Gaandeweg ontwikkelde Budd zijn eigen poëtische stijl waarin hij onbeschaamde schoonheid niet uit de weg ging.
Harold Budd was een echt buitenbeentje binnen de Amerikaanse eigentijdse muziek. Schilderkunst en dichters spraken het meest tot de verbeelding. Zelf had hij weinig op met termen als minimal music of ambient. Als hij zijn pianostijl omschreef, had Budd het meestal over de soft pedal-techniek. Een verstilde, ademende pianostijl die ook geestverwanten als Brian Eno, Daniel Lanois, Daniel Lentz, David Sylvian en de band Cocteau Twins aansprak.
Legendarisch zijn de platen met Brian Eno, The Plateaux of Mirror (1980) en The Pearl (1984). Eno omschreef Budd als een ‘subliem abstract schilder gevangen in het lichaam van een musicus’.
In de Thema-uitzending van woensdag 27 januari (20.00-22.00 uur) volop aandacht voor Harold Budd. Er passeren enkele van zijn klassieke ambientwerken, en Harold Budd is live te horen.
Budd deed niets liever dan samenwerken. Zo klinken er eenmalige samenwerkingsprojecten met popartiest Andy Partridge van XTC en duetten met minimal collega, saxofonist Jon Gibson die eveneens vorig jaar overleed.
Klik hier voor de playlist van deze Thema-uitzending.
