Beeldhouwer, tekenaar, schilder, inrichter van installaties, Piet Kuiters was het allemaal. En tussen zijn beeldende kunstwerken speelde hij graag een mopje jazz.
De naam Piet Kuiters was niet bij iedereen algemeen bekend, en toen hij in 2005 op 70-jarige leeftijd overleed, haalde dat vermoedelijk niet het journaal of de landelijke pers. Toch heeft deze veelzijdige kunstenaar het ver geschopt, in die zin dat hij een leven lang deed wat hij het liefste deed, en buiten Amsterdam ook in New York, Parijs en Kopenhagen werkzaam was.
In dit concert horen we Kuiters op piano (hij speelde daarnaast ook saxofoon, ook daarin was de man veelzijdig), begeleid door slechts een bas en een drumstel. Meteen in het eerste nummer, van Kuiters zelf, is de toon gezet. We horen een uptempo bluesnummer, dat een ontspannen, door de piano gedomineerde set belooft. Daarin worden we niet teleurgesteld. Hoewel Kuiters’ muziekkeuze dus vrij toegankelijk is, sluit zijn pianostijl aan bij Thelonious Monk: de pianist mag er al eens naast slaan als hij zijn idee maar enthousiast overbrengt. Dit gekleur buiten de lijntjes geeft het concert net dat benodigde rafelrandje.
